پیامد های روان شناختی قرنطینه - آخرین خبر

بر همین اساس لازم است پیش از نگاه سرزنش آمیز به کسانی که در این روز ها در پارک ها قدم می زنند یا کوچک شمردن سختی ماندن در خانه، این واقعیت را در نظر بگیریم که بر اساس مطالعات صورت گرفته درباره پیامد های روان شناختی قراردریافت در قرنطینه، جداسازی یا فاصله گیری اجتماعی، تجربه چنین شرایط هایی می تواند با اثرات جدی بر سلامت روان مانند ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه، تجربه سردرگمی، خشم، افسردگی و پایدارماندن این علائم در درازمدت همراه باشد.

یکنواختی شرایط و کاهش قابل توجه محرک های ارتباطی، حسی و هیجانی برای مدتی طولانی می تواند باعث گرایش تدریجی به شرایط هایی مانند درخودفرورفتگی، کرختی هیجانی و نشخوار فکری گردد. ارتباطات انسانی عامل محافظت نماینده از افراد در موقعیت های اضطراب آور و ابهام آمیز است. در همراهی با انسان های دیگر، تهدید های محیطی تبدیل به چالش و فشار وقایع سخت، قابل تحمل می گردد. اما تفاوت فاجعه ای به نام همه گیری با بسکمک فجایع دیگر این است که دوستان، همکاران و همسایگان ما را تبدیل به منبع احتمالی خطر و منشأ ایجاد ترس می نماید و به این ترتیب، باعث دور شدن ما از یکدیگر درست در زمانی می گردد که بیش از هر وقت به یکدیگر احتیاج داریم.

مطالعات نشان می دهند هنگامی که شرایط محیطی، سخت و پیچیده می گردد، تنهایی یکی از فاکتور هایی است که احتمال تجربه تنش روان شناختی بیشتر، واکنش های هیجانی شدیدتر و عوارض استرس بر عملکرد سیستم ایمنی و مسائل قلبی - عروقی را افزایش می دهد. در هنگام بحران ها، گرایش افراد جامعه به قراردریافت در کنار یکدیگر بیشتر می گردد. پس از زلزله، سیل، بمباران و حملات تروریستی، بیشتر افراد جامعه، فارغ از طبقه و نژاد به کمک یکدیگر می شتابند و با نوع دوستی و کمک یکدیگر، به حس هدفمندی، معناداری و مفیدبودن می رسند.

اما بحرانی مانند آن چه امروز با آن روبرو هستیم، با محدودکردن امکان دسترسی و حضور افراد در کنار یکدیگر، تجربه تنهایی را تبدیل به یک تهدید جدی برای سلامت روان به ویژه در افراد سالمندی می نماید که به واسطه آسیب پذیری بالاتر در برابر ابتلا به ویروس، مجبور به اجتناب جدی تر از ارتباطات اجتماعی شده اند. بر همین اساس، در عین معتبر دانستن ضرورت اجرای جداسازی، قرنطینه و فاصله گیری اجتماعی، حفظ ارتباطات انسانی به ویژه برای سالمندان، به عنوان آسیب پذیرترین گروه در برابر بیماری و همچنین در برابر اثرات ناتوان نماینده تنهایی و اضطراب، لازم است. می توان گفت در صورت تبدیل شدن این جدایی فیزیکی به انزوا و تنهایی مزمن و گسترده، در خطر مضاعف شدن یک بحران زیست شناختی با یک بحران روانی قرار خواهیم گرفت. ضمن آن که، فشار روانی ناشی از انزوا و تنهایی، می تواند باعث سوق یافتن افراد به نادیده دریافت توصیه های بهداشتی و افزایش شدت بحران بیماری در سطح عمومی گردد.

بسکمک از ما از تکنولوژی های آنلاین برای ایجاد گسستگی در روابط اجتماعی و خانوادگی خود، احساس نارضایتی داشته ایم. اما امروز، همان تکنولوژی ها بهترین واسطه ارتباطی برای بودن افراد در کنار یکدیگر هستند و می توانند مانع از تبدیل شدن فاصله فیزیکی به تخریب ارتباطات انسانی شوند. گروه ها و اجتماعات آنلاین برای بیماران و کسانی که به دلیل آسیب پذیری بالا یا وجود علائم مشکوک ناچار به قرنطینه کردن خود شده اند، فضایی را برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات و تجربیات و حفظ احساس تعلق و شنیده شدن فراهم می نمایند.

با طولانی ترشدن زمان جداسازی فیزیکی، به وجود آمدن چنین احتیاجی در بیشتریت افراد جامعه قابل پیش بینی است. اگر هر یک از ما در خانه های آپارتمانی خود محبوس شده ایم و احساس تنهایی، دلزدگی و وحشت می کنیم، احتمالا همکاران، همسایگان و بسکمک از کسانی که می شناسیم، در چنین احساساتی با ما مشترک هستند. بنابراین، احتیاجی به حمل تمامی این هیجانات در تنهایی، احساس شرم از بروز و به اشتراک گذاشتن آن ها و اجتناب از پرسیدن سؤالاتمان نیست.

برخورداری از امکان تصمیم گیری، کنترل، ارتباط، هدفمندی و تأثیرگذاری، از جمله احتیاج های اساسی هر انسانی است که برآورده کردن آن ها در دوران جداسازی اجتماعی، به وسیله ایجاد فضا های تبادل نظر و ملاقات آنلاین، کمک به سالمندان برای استفاده از آن ها و حتی احیای روابط گذشته به وسیله آن، معین تکالیف و برنامه های ساختارمند برای خود، ورزش و فعالیت های خلاقانه ای مانند نقاشی و بازی های فکری، امکان پذیر است. پس از آغاز و تثبیت فرآیند جداسازی اجتماعی، سیر هیجانی طی شده و مشترک در میان بسکمک از افراد از تجربه وحشت و سردرگمی تا ناخشنودی و خشم و به دنبال آن احساس ملال و در عین حال سازگاری و پس از آن کوشش برای ایجاد جریان و روالی تازه در زندگی است؛ چه در زمینه اقدامات و تمهیدات بهداشتی پیشگیرانه در برابر بیماری و چه در راستای حفظ سلامت و پویایی روانی.

داشتن برنامه ها و فعالیت های متنوع به موازات فعالیت های معطوف به مقابله با بیماری، در پیشگیری از مختل شدن تمامی جنبه های زندگی با موضوع بیماری، مؤثر است. به طور مثال، برای بسکمک از افراد، گذراندن بخشی از زمان قرنطینه به انجام بازی های ویدئویی با بچه ها، شرکت در دوره های آموزشی آنلاین برای خود یا بچه ها، آشپزی، مراقبت از گل ها و گیاهان و انجام فعالیت هایی مانند تغییر چیدمان وسایل منزل، در ایجاد محرک های حسی، ارضای احتیاج به تحول و تغییر و حفظ جریان زندگی تا عبور از شرایط بحران، کمک نماینده است.

تمامی فعالیت های مورد اشاره، می توانند باعث تبدیل شدن یک موقعیت محدودنماینده، به فرصتی برای گسترش و تعمیق روابط انسانی و حفظ حیات و انسجام روانی در برابر تهدید های همه جانبه این همه گیری شوند. از طرفی، اشاره به چالش ها و عوارض روانشناختی مرتبط با جداسازی اجتماعی و راه چاره های مقابله با آنها، به معنای زیرسؤال بردن اهمیت و ضرورت این فرآیند نیست، بلکه نشان دهنده احتیاج به معتبرشمردن سختی این تجربه در خود و دیگران، ارائه و دریافت حمایت روان شناختی از یکدیگر و جست وجوی کمک حرفه ای در صورت شناسایی علائم خطر اختلالات روان شناختی و افت عملکردی قابل توجه به دنبال آنهاست.