استقلال؛ جایی برای ترمیم برند استراماچونی - آخرین خبر

علی مغانی ، در فوتبالی که مربیان وارداتی اش، عمدتاً مربیانی مسن از شرق اروپا بوده اند، ورود یک مربی جوان ایتالیایی اتفاق ویژه ای است. آندره آ استراماچونی 43 ساله، بعد از جیووانی می، دومین ایتالیایی است که کار در فوتبال ایران را تجربه می نماید. می پیش از اینکه روی نیمکت سایپا بنشیند، مربی کم نام و نشانی بود که از مربیگری در دسته سوم ایتالیا بالاتر نرفته بود. او بعد از اینکه از ایران رفت هم سرنوشت بهتری پیدا نکرد و بعد از دستیاری در بولونیا و پارما، به لیگ هند رفت تا در تیم اف سی پونه این کشور دستیار باشد. اما استراماچونی رختکن سن سیرو را تجربه نموده و اگرچه در این مدت از اینتر به اودینزه و از آنجا به پاناتینایکوس و اسپارتاپراگ، هر بار تیم کم اهمیت تری را در دست گرفته اما لااقل روی کاغذ و با در نظر دریافت رزومه، یکی از بهترین هایی است که در این سال ها در فوتبال باشگاهی ایران به خدمت گرفته شده.

یکی از جالب ترین ویژگی های کادر مربیگری استقلال در این فصل، جوانی بیش از اندازه آنهاست. به جز سباستین لتو که فقط 33 سال دارد و تا همین دو فصل پیش در سطح حرفه ای فوتبال بازی می نموده، سایر دستیاران استراماچونی هم جوان هستند؛ مارکو کاسر 45 ساله است و عمر دانسی 48 ساله. این میانگین سنی را با کادر فنی پیشین استقلال مقایسه کنید که وینفرد شفر در آستانه 70 سالگی بود و دستیار ایرانی اش، بیژن طاهری 58 ساله. در فوتبال، هیچ قاعده و قانون مشخصی وجود ندارد که مربی جوان حتماً انگیزه داشته باشد و مربی مسن صرفاً برای تجارت آمده باشد. در هر کدام از این دو بخش، ده ها مثال نقض وجود دارد ولی استراماچونی احتمالاً برای وقت گذرانی به ایران نیامده و مهمترین هدفش این است که برند خدشه دار شده اش را با موفقیت در فوتبال ایران ترمیم کند.

در یک جهت طبیعی، مربی که شش فصل پیش در اینترمیلان حضور داشته و هنوز به 50 سالگی نرسیده نباید گذارش به فوتبال باشگاهی ایران بیفتد اما حالا که چرخ فوتبال به سود استراماچونی نچرخیده و دست سرنوشت او را به ایران آورده، موقعیت ویژه ای برای استقلال پیش آمده که همراه با این مربی ایتالیایی، جاه طلبی های بیشتری هم داشته باشد.

همانقدر که استراماچونی برای بازسازی وجهه خود به یک موفقیت بزرگ در ایران نیاز دارد، استقلال هم به آندره آ نیازمند است که بعد از شش فصل ناکامی در لیگ، بار دیگر به قهرمانی برسد.

آبی های تهران در این سال ها قهرمانی سه باره رقیب همیشگی شان، پرسپولیس را تماشا نموده اند، سپاهان و فولاد را در لباس قهرمانی دیده اند و حتی استقلال خوزستان که به دسته دوم سقوط نموده را هم به عنوان قهرمان لیگ، بالاتر از خود دیده اند و این چیزی نیست که در ادوار گذشته لیگ ایران سابقه داشته باشد. در تمام سال هایی که در ایران لیگ برگزار شده، چه جام تخت جمشید و چه لیگ آزادگان و لیگ برتر، هیچ وقت بین دو قهرمانی استقلال در لیگ بیش از 5 سال فاصله نیفتاده و این شاید دلیل روشنی است برای اینکه چرا طرفداران این تیم، قهرمانی در جام حذفی یا کسب سهمیه لیگ قهرمانان آسیا را موفقیت به شمار نمی آورند و بعد از خاتمه هر فصل، علیه مربی قبلی موضع می گیرند.

استراماچونی امروز و بعد از مراسم معارفه، رسماً راهنمایی استقلال را در دست می گیرد. او خوب می داند که برای چه از ایتالیا به ایران آمده و استقلال از او دقیقاً چه می خواهد؛ یک جهت میانبر به سوی قهرمانی در همان سال اول. خواسته ای که شاید غیرمنطقی به نظر برسد اما او باید پیش از هر چیزی بیاموزد که یکی از ضعف های دیرینه فوتبال ایران این است که ابداً شکیبا نیست.