جشنواره قصه گویی مسابقه نیست که برنده و بازنده ای داشته باشد - آخرین خبر

وی ادامه داد: مدیرعامل مراکزی مثل کانون، باید مشغله اش همین باشد؛ مشغله مسئولان فرهنگی باید این باشد که در جمع هنرمندان حضور یابند و در جریان فعالیت های آنان قرار گیرند تا بتوانند برنامه ریزی های درستی داشته باشند.

در ابتدای این جلسه بعد از استماع قصه های ملی بیش از بیست قصه گو، سعید مجیدی، مشاور علمی بیست وسومین جشنواره قصه گویی کانون پرورش فکری بچه ها و نوجوانان و مدرس صداسازی و فن بیان و حامد زحمتکش نویسنده، بازیگر و کارگردان دیدگاه های کلی را مطرح کردند؛ دیدگاه هایی که بنا به گفته مجری این جلسه ارتباطی با بحث داوری و چگونگی اعمال آن نداشت.

انتقادپذیری با خود انتقادی شروع می شود

مجیدی در این نشست گفت: یکی از لحظه های گم شده جشنواره بحث های انتقادی بود. انتقادپذیری با خود انتقادی شروع می شود؛ یک پرسش بنیادی این است که جایگاه قصه گویی در دنیا امروز کجاست؟ در قرن بیست ویکم فرق قصه گویی با انیمیشن چیست؟ فرق قصه گویی مجازی با قصه گوی زنده در چیست؟ قصه گویی در تلویزیون با قصه گویی در رادیو چه تفاوتی دارد؟ و... ما در جایگاه قصه گو، باید راجع به تک تک این پرسش فکر کنیم و پاسخ دهیم.

مشاور علمی بیست وسومین جشنواره قصه گویی تاکید کرد: فکر قصه گو باید سرشار از فانتزی و تخیل باشد. انیماتورها این تخیل پردازی را از قصه گویان دزده اند. شما به مدد سفیدخوانی و سکوت می توانید این کار را انجام دهید. فکر مخاطب شما پر از انیمیشن است او خیلی هوشمند است و باید شما در جایگاه قصه گو داستانی را برای آنان مجذوب کننده کنید. از قلم نیاندازید عنوان قصه ها، در این زمینه خیلی موثر است. عنوان قصه نباید دم دستی و ساده باشد.

وی ادامه داد: قصه وظیفه درس دادن، ندارد و اگر چنین است این موضوع باید در لایه های زیرین، آن اتفاق بیفتد. من امروز، هیچ قصه ای را با خاتمه باز یا شگفت ندیدم. یکی از مسائل قصه گویان، این است که قصه طنز آمیز ندارند. برای خلق قصه های طنزآمیز یا هر قصه خوب دیگری باید مطالعه کرد و باز هم مطالعه.

مجیدی با اشاره به خلاهای حوزه قصه گفت: طنز و شادی نقطه خلا قصه گوهای ماست. یکی از ویژگی های خوب هوشنگ مرادی کرمانی همان شادی است که در داستان هایش نهفته است. این موضوع باعث می شود بچه ها با داستان های او، ارتباط برقرار کنند. صرف اینکه قصه گو به کلمه شاد باشید اشاره کند، شادی پدید نمی آید.

این مدرس صداسازی و فن بیان تاکید کرد: قصه گوی خوب، صدای توانمندی دارد و با اعتماد به نفس در صحنه ظاهر می شود. سکوت چه طولانی است و چه کوتاه معنا دارد. هر سکوتی معنایی دارد. با این سکوت ها می شود، در اجراها بازی کرد. این همانی است که من از آن به عنوان سفید خوانی یاد کردم.

وی ادامه داد: اگر بازیگر هدفش این باشد که فقط خنده را، از تماشاگر بگیرد، دیگر بازیگر نیست. چارلی چاپلین را نگاه کنید. او فلسفه را، در بازی هایش منتقل می کند. فراموش نکنیم درشتی و نرمی به هم در به است. نکته دیگر اینکه پاستوریزه بودن در قصه گوی چیز خوبی نیست. مگر همه ما، حرف های ناجور نشنیده ایم. باید فضای قصه طبیعی جلوه کند.

بهترین قصه ها بدون توجه به شروع و خاتمه بی تاثیر خواهند بود

حامد زحمتکش نیز در این نشست گفت: ما مطالعه کردن را، اشتباهی برداشت کرده ایم. کسی که مطالعه می کند، الزاماً کتابخانه ای مجهز و بزرگ ندارد. به نظر من کسی که قصه آدم های مختلف را، در جریان زندگی می تواند ببیند و نگاه دقیقی به جایی که در آن زندگی می کند، دارد؛ اهل مطالعه است؛ چراکه نتیجه این نگاه کشف قصه های امروزه روز ماست. نمی شود با آوردن عبارت کرونا در یک قصه، او را به زمان حال پیوند داد. زندگی روزمره و اتفاقات امروزه روز ما، در قصه ها دیده نمی شود و این موضوعی جدی است.

این نویسنده و بازیگر در سخنان خود، شروع و خاتمه داستان را نقطه اساسی دانست و گفت: بهترین قصه های دنیا، بدون توجه به شروع و خاتمه شکوهمند بی تاثیر خواهند بود. ما، در جامعه ای زندگی می کنیم که نشان دادن ساز از رسانه ملی ممنوع است. ولی ما، می توانیم از قصه گویی استفاده کنیم تا بچه ها را، با بخشی از ادوات موسیقی آشنا کنیم. مثلاً به آنها نشان دهیم نحوه دست گرفتن نی چگونه است. موسیقی در راستا زندگی ما، جریان ندارد. بهتر است از هر فرصتی برای این که خوراک درست و دقیقی از موسیقی به بچه ها استفاده کنیم.

سپس این دو هنرمند در قامت منتقدان به نقد و بررسی قصه گویی های اجرا شده در چهارمین روز جشنواره قصه گویی پرداختند.