5 تا از عجیب ترین خودروهای پلیس کلاسیک در آمریکا - آخرین خبر

خبرنگاران - الهام زهره وند: خودروهای پلیس همیشه جایگاهِ ویژه ای در فرهنگ خودرویی داشته اند. بیشتر در فیلم های جنایی و تعقیب و گریزهای جاده ای به عنوان نقش اصلی دیده می شوند و همیشه، علاقه مندان خودرو را مجذوب خود نموده اند. چه چیزی آن ها را متفاوت می نماید؟ آیا واقعاً از مدل های عادی قدرتمندترند؟ آیا می توان یکی از آن ها را خریداری کرد؟

البته خودروهای پلیس متفاوت هستند. پیش از هر چیز باید به تجهیزات ویژه ای مجهز شوند که امکان ارتباط با مرکز فرماندهی و سایر مأموران را فراهم کند. افزون بر آن به سیستم GPS، دوربین ها، چراغ های ویژه، رایانه ها و ابزارهای دیگری احتیاج دارند که به افسران در گشت زنی در منطقه ها ناشناخته و مبارزه با جرم یاری کند. تغییرات مکانیکی نیز حتی جالب تر است.

خودروهای پلیس معمولاً دارای تقویت اضافی برای محافظت در برابر تصادف، سیستم تعلیق تقویت شده، و موتورهایی با خنک کاری بهتر و باتری های سنگین تر هستند. بعضی حتی به طور کامل برای سرعت بیشتر ساخته شده اند. نمونه های شگفت انگیزی مانند بوگاتی ویرون و دوج چلنجر هل کت نیز به عنوان خودروهای پلیس دیده شده اند.

این موضوع تصویری از خودرویی بسیار پرقدرت ایجاد می نماید که کسی توان فرار از آن را ندارد و در حقیقت در بیشتر موارد همین طور هم است. با این حال همه خودروهای پلیس سخت جان یا سریع نیستند. در واقع در طول زمان خودروهای کلاسیک و عجیبی در ناوگان پلیس آمریکا حضور داشته اند که نماینده تصویر معمول از این نهاد نیستند.

بعضی از آن ها کارایی لازم را داشتند، اما حضورشان در شکار مجرمان نامأنوس به نظر می رسید. بعضی دیگر نیز اساساً نباید برای مأموریت های پلیسی انتخاب می شدند. در هر صورت این پنج خودروی عجیب پلیس در آمریکا شما را شگفت زده خواهند کرد.

اسمارت فورتو در خدمت NYPD

یک خودروی پلیس خوب باید نماد اقتدار نیروهای انتظامی باشد. همین موضوع انتخاب نیویورک برای استفاده از اسمارت فورتو به عنوان خودروی گشت را عجیب می نماید، به ویژه در کشوری که عاشق وانت های بزرگ و شاسی بلندهای بزرگ است. اسمارت فورتو بسیار کوچک است و تنها 106.1 اینچ طول دارد، یعنی حتی از فاصله محوری فورد F-150 کوتاه تر است. در واقع می توان دو دستگاه اسمارت فورتو را پشت سر هم در طول یک F-150 سوپرکب جا داد و باز هم کمی فضا باقی ماند.

اما مسئله سرعت چیست؟ فورتو پلیس نیویورک دارای موتور توربوشارژ است. البته نباید هیجان زده شد زیرا این موتور کوچک 898 سی سی تنها 89 اسب بخار قدرت فراوری می نماید. با این حال به جعبه دنده دستی پنج سرعته، دیفرانسیل عقب و موتور عقب مجهز است که می تواند اندکی تفریح برای مأموران فراهم کند. شتاب صفر تا 60 مایل بر ساعت این خودرو 10.5 ثانیه است که چندان چشمگیر نیست اما برای چنین خودروی کوچکی قابل قبول است.

هر یک از 250 دستگاه اسمارت فورتو پلیس نیویورک به تجهیزات کامل پلیسی مجهز شده است. چراغ گردان روی سقف و رادیوی مخصوص فرکانس پلیس؟ موجود است. ایربگ برای هر دو صندلی جهت محافظت از مأموران؟ موجود است. حتی سیستم کنترل پایداری الکترونیکی ESP و ترمز ضدقفل ABS نیز در این خودروها نصب شده، تا در صورت شتاب گیری بیش از حد مأموران در تعقیب خودروهای دیگر، ایمنی حفظ گردد.

البته این خودروها هرگز قرار نبود نقش خودروی رهگیر را ایفا نمایند. در واقع آن ها جایگزین موتورسیکلت های سه چرخ ناوگان شدند و راحتی و کارایی بسیار بیشتری را به همراه آوردند. شعاع گردش کم این میکروکار نیز مزیتی بزرگ در پارک ها و فضاهای باریک محسوب می گردد، جایی که خودروهای پلیس معمول کاربرد چندانی ندارند.

پلیس لکنر و اوگانکویت با رنو لوکار

اسمارت فورتو اولین خودروی کوچک در خدمت پلیس نبود. در واقع در سال 1976، نیروی پلیس لکنر در واشنگتن یک دستگاه رنو لوکار خریداری کرد که یکی از برترین خودروهای رنو در بازار آمریکا به شمار می رفت. چند سال بعد اداره پلیس اوگانکویت نیز با انتخاب لوکار به ناوگان پلیسی خود رنگ و بویی تازه بخشید. این خودروی شهری فرانسوی در کنار یک دستگاه ولوو 240 به دومین وسیله نقلیه گاراژ اداره پلیس بدل شد

اما چرا چنین انتخابی شد؟ پاسخ را باید در شرایط مالی آن موقع آمریکا جست وجو کرد. کشور درگیر رکود عمیقی بود و اداره پلیس اوگانکویت برای ادامه فعالیت احتیاج به خودرویی مقرون به صرفه تر و مالی تر داشت. علاوه بر این برای شهری با کمتر از 900 نفر جمعیت، چنین انتخابی منطقی به نظر می رسید

نکته جالب اینکه انتخاب این خودرو تصادفی نبود. در یک بیانیه مطبوعاتی اعلام شد که چندین خودرو مورد آزمایش قرار گرفتند و در نهایت رنو لوکار به علت عملکرد تند و تیز انتخاب شد. این ویژگی حاصل معماری دیفرانسیل جلو، فرمان رک و پینیون، سیستم تعلیق مستقل چهارچرخ و لاستیک های رادیال استیل کمربند میشلن بود

شاید این انتخاب چندان بی راه هم نبود. زیرا لوکار که در اروپا با نام رنو R5 شناخته می شد، یکی از مهم ترین خودروهای تاریخ فرانسه به شمار می آید. طراحی خاص و شیک برای زمان خود، کابینی نسبتاً راحت نسبت به ابعاد کوچک و موتورهای مالی باعث شد این خودرو از سال 1972 تا 1984 پرفروش ترین خودروی فرانسه باشد. این مدل چنان افسانه ای است که رنو اخیراً نسخه برقی نو R5 EV را معرفی کرد و این خودرو خیلی زود به یکی از پرفروش ترین محصولات برقی فرانسه بدل شد.

شورولت سلبریتی 9C1

بحران مالی تنها به شهرهای کوچک محدود نماند. بسیاری از ادارات پلیس از خودروهای گران و پرقدرت به مدل های کوچک تر روی آوردند، مانند شورولت مالیبو 9C1. با این حال دست کم این خودرو به ارتقاهای لازم برای خدمت پلیسی مجهز بود. بدنه آن از فولاد با کیفیت بالاتر ساخته شده بود تا محافظت بیشتری در تصادف داشته باشد.

سیستم تعلیق نیز با فنرها، یاری فنرها و میله های ضدغلتش تقویت شده بود و لاستیک های ویژه عملکرد نیز به بهبود هندلینگ یاری می کردند. افزون بر این نباید موتور هشت سیلندر 350 LT1 با چهار کاربراتور را فراموش کرد.

اما شرایط با معرفی شورولت سلبریتی 9C1 در سال 1984 بدتر شد. هرچند جزئیات تجهیزات این مدل به طور کامل ذکر نشده است اما می توان حدس زد که به ارتقاهای مورد انتظار یک خودروی پلیسی مجهز بوده است. با این حال یک نقص آشکار داشت - خبری از موتور هشت سیلندر نبود. شورولت به جای آن از یک موتور شش سیلندر 2.8 لیتری ضعیف استفاده کرد که توان رقابت با مجرمان را نداشت.

این موتور V6 انژکتوری و پوش راد تنها 130 اسب بخار قدرت و 196 نیوتن متر گشتاور در نسخه پرخروجی فراوری می کرد. این پیشرانه همراه با یک گیربکس سه سرعته اتوماتیک می توانست سلبریتی را تنها در 10.6 ثانیه به سرعت 96 کیلومتر بر ساعت برساند، عددی که حتی از اسمارت فورتو پلیس نیویورک نیز کندتر بود.

شورولت البته یک نسخه چهارسرعته دستی هم عرضه کرد اما تنها با موتور چهار سیلندر 2.5 لیتری که تنها 92 اسب بخار قدرت داشت و عملاً به شکل طنزآمیزی ضعیف بود. جالب اینکه مجله Car and Driver در آنالیز سال 1984، هندلینگ نسخه یورواسپرت این خودرو را تحسین کرد. با این وجود با توجه به اینکه بسیاری از جاده های آمریکا مستقیم هستند، این ویژگی تأثیر چندانی بر توانایی های سلبریتی 9C1 در تعقیب های سرعت بالا نداشت. در نتیجه این خودرو تنها پس از سه سال از خدمت پلیس خارج شد.

دوج سنت رجیس

در دهه 1970 کرایسلر همانند بزرگ ترین رقبای خود، بخش عمده ای از سدان هایش را کوچک تر کرد. البته منظور چند میلی متر تغییر نبود. خودروهای نو با پلتفرم R شامل دوج سنت رجیس، کرایسلر نیوپورت و پلیموث گران فیوری حدود 5 اینچ کوتاه تر و تقریباً 450 کیلوگرم سبک تر شدند. با این حال همچنان از مدل های کامپکت جنرال موتورز و فورد بزرگ تر بودند و این مسئله هنگام وقوع بحران نو سوخت در سال 1979 به فروش آن ها یاریی نکرد.

بزرگ ترین مشکل این خودروها کیفیت فاجعه بار ساخت بود. این موضوع به ویژه در مدل های پلیسی سنت رجیس بیشتر خود را نشان می داد. مونتاژ داخلی آن قدر ضعیف بود که بسیاری از قطعات حتی در کارخانه هم به درستی جا نمی افتادند. با گذر زمان اوضاع بدتر شد و قطعات به راحتی کنده می شدند یا می شکستند. بعلاوه سنت رجیس به علت تنظیم نادرست، لاستیک ها را با سرعت نگران نماینده ای از بین می برد.

با این وجود عجیب ترین نکته درباره سنت رجیس این بود که افسران پلیس با وجود تمام ضعف ها، به آن علاقه داشتند. موتورهای 318 و 360 اینچ مکعب علت اصلی این موضوع بودند، هرچند به خاطر قوانین سخت گیرانه آلایندگی قدرتشان کاهش یافته بود. موتور V8 بزرگ تر توان 195 اسب بخار فراوری می کرد که در نسخه های مخصوص کالیفرنیا با استانداردهای آلایندگی سخت تر، به 190 اسب بخار محدود می شد. این موتور به طور انحصاری با گیربکس سه سرعته اتوماتیک عرضه می شد که علت اصلی شتاب ضعیف صفر تا 96 کیلومتر بر ساعت در 12.5 ثانیه بود. با این حال هندلینگ خوب خودرو یکی دیگر از دلایلی بود که پلیس ها از رانندگی با آن لذت می بردند. فراموش نکنیم که سنت رجیس در سریال تلویزیونی مشهور T.J. Hooker نیز به عنوان خودروی پلیس نقش آفرینی کرد.

تاکسی های استتاری پلیس نیویورک

بله - اداره پلیس نیویورک پنج دستگاه تاکسی مخفی در ناوگان خود دارد. شاید تعجب آور باشد اما کاملاً منطقی است. مأموران می توانند از این خودروها در عملیات های مخفی استفاده نمایند زیرا به خوبی در میان سایر تاکسی ها استتار می شوند. یافتن آن ها در ترافیک سنگین و معروف نیویورک کار ساده ای نیست.

البته می توان با دقت نشانه هایی برای شناسایی پیدا کرد. این خودروها معمولاً رنگ و طرح تاکسی را دارند اما به تجهیزات پلیسی مجهز شده اند. تجهیزاتی همانند پنل ضدگلوله اضافی روی درب جلو، سپر جلوی تقویت شده، مجموعه آنتن روی درب صندوق و شیشه های دودی. بعلاوه می توان شماره مدالیون روی خودرو را در وب سایت کمیسیون تاکسی و لیموزین نیویورک آنالیز کرد تا تعیین گردد آیا در پایگاه داده ثبت شده یا خیر.

با این حال بعضی معتقدند تاکسی های مخفی قدیمی تر فورد کراون ویکتوریا سخت تر قابل شناسایی بودند. آن ها همچنان آژیر و چراغ های گردان پلیس را داشتند، اما به طور کامل از دید پنهان بودند. در مقابل، مدل های نوتر فورد تاروس به علت تقویت گسترده بدنه راحت تر قابل شناسایی هستند، به ویژه چون امروزه، چندان در میان رانندگان تاکسی محبوب نیستند. در حقیقت بسیاری از رانندگان اکنون به سراغ تویوتا کمری های هیبریدی می روند که به علت مصرف سوخت عالی، انتخاب مالی تری محسوب می شوند.