آن گم شده چند روزه - آخرین خبر

روز سه شنبه خانه خاله ام بودیم. گوشی دستم گرفتم و در آشپزخانه کنار دختردایی ام که سالاد درست می کرد. نشستم تا مثلاً کمکش کنم! رفتم سراغ کانال دوچرخه تا گم شده ای را که چند روز منتظرش بودم، پیدا کنم. وقتی در عکس های رادیو دوچرخه عکس خودم را دیدم، واقعاً نمی توانم بگویم چه حسی داشتم!

سرعت اینترنت این وسط ناز می کرد و قبل از این که دانلود پی دی اف تمام گردد، قلبم تا حلق رسیده بود.

در خاطرات فامیل هایم از آن سفر می توانید بخوانید که فاطمه، مدام یا اسکرین شات عکسش را این ور و آن ور می فرستاد یا همه را مجبور می کرد که به صفحه گوشی اش نگاه نمایند و ببینند چه گلی کاشته، ولی آن ها که نمی دانستند این اتفاق واقعاً چه اهمیتی دارد!

شاید در دلتان به من بخندید، اما هرچند ساعت یک بار گوشی ام را نگاه می کردم ببینم توهم نزده باشم!

عکس و متن: فاطمه موسوی 16ساله از کرج

رتبه دوم مسابقه

اسم کوچکت دوچرخه است

تابستان بود و قرار بود به خانه ای جدید اثاث کشی کنیم. برای جمع کردن وسایل دسته ای روزنامه خبرنگاران خریدیم و راهی خانه شدیم. من که همواره با روزنامه ها و صفحات مختلف خبرنگاران سلام و احوال پرسی داشتم، این دفعه هم نگاهی بهشان انداختم. چشمم خورد به کاغذهایی که انگار تفاوت داشتند و خبرنگاران را از این کاغذهای عجیب جدا می کرد. اهمیت زیادی ندادم. وقتی با خبرنگاران خداحافظی کردم، کمی هیجان زده، به فکر ورق زدن آن کاغذها افتادم. عنوانش را قبلاً دیده بودم؛ دوچرخه، با وجود این هیچ وقت به ویژه نوجوانِ دقت نکرده بودم و با دیدن کلمه نوجوان جرقه ای در ذهنم آمد. دوچرخه را از بقیه کاغذها سوا کردم و به اتاقم بردمش تا سفرم را درون آن آغاز کنم.

نمی دانستم دوچرخه هفته نامه ای است که خیلی از نوجوان ها هر پنج شنبه انتظارش را می کشند. اوایل خیلی کوشش می کردم هر پنج شنبه به دوچرخه برسم، اما همواره دیر می کردم و او رفته بود. کم کم به یاد سپردم که پنچ شنبه کار مهمی دارم و از دیدن دوچرخه لای خبرنگاران هیجان زده می شدم. رفته رفته با هم صمیمی تر شدیم. هرکس می پرسید: روزنامه می خوانی؟ می گفتم: نه... دوچرخه ام را می خوانم. حتی دیگر بهش نگفتم نشریه. می دانی... دوست ها اسم کوچک هم دیگر را صدا می زنند.

ملینا زیرگ، 14ساله از تهران

رتبه دوم مسابقه

خبرنگار افتخاری شده بودم

بالأخره از بی خوابی و هزار بار چک کردن صفحه دوچرخه در فضای مجازی و صحبت کردن با مهسا در این باره که او هم از استرس خوابش نمی برد، رسیدم به صبح پنج شنبه؛ روز اعلام اسامی خبرنگاران افتخاری. آن روز صبحانه ام را خوردم و به سمت دکه روزنامه فروشی راه افتادم. هوا صاف و آفتابی بود و نسیم خنک مهرماه پوست صورتم را قلقلک می داد. از کودکی این تصور را داشتم که کسانی که روزنامه می خوانند، بزرگ و عاقل شده اند. و حالا من آن قدر بزرگ شده بودم که خودم روزنامه بخرم و آن را بخوانم . همه این ها برایم پر از حس های قشنگ بود.

پس از دریافت روزنامه با تمام توانم به سمت خانه دویدم و وقتی به خانه رسیدم، سریع تمام برگه های روزنامه را وسط اتاق ولو کردم تا دوچرخه را پیدا کنم. وقتی دوچرخه را باز کردم، روی تخته سیاه اسامی دنبال اسم خودم گشتم و طول کشید تا بفهمم اسامی بر اساس حروف الفباست. اول اسم مهسا به چشمم خورد و بعدش هم اسم خودم را پیدا کردم و یک جیغ بنفش بنفش کشیدم. بعدش هم سراغ گوشی رفتم تا خبر خبرنگار شدن بهترین دوستم را هم به او بدهم. آمدم تا صدایم را ضبط کنم و برایش بفرستم که نفهمیدم چه طور از فرط هیجان دوباره جیغ بنفشی کشیدم و گفتم: مهساااا قبول شدیمممممم! و برایش فرستادم. حدود یک ساعت بعد که پیغام و صدایم را دریافت کرد، برایم نوشت: وای مهدیه می دونی چی شد؟! صدای گوشی ام زیاد بود و کل خانواده صدای جیغ هات رو شنیدن. الآن هم همه شون دارن می خندن. ممنون که خبر دادی!

اولش حسابی خجالت کشیدم، اما بعدش خنده ام گرفت؛ چون در آن لحظه هیچ چیز مهم تر از این نبود که من خبرنگار افتخاری دوچرخه شده بودم.

مهدیه اسمعیلی، 17ساله از شهریار

رتبه دوم مسابقه

سال ها کنار هم می مونیم

دلم برای نامه نوشتن تنگ شده. قبلاً هر وقت می خواستم نامه بنویسم، بالاش می نوشتم دوچرخه جون سلام و آغاز می کردم از هرچی دلم می خواست برات می گفتم. تو هم می خوندی و جوابم رو می دادی. خیلی خوش می گذشت. حالا کم تر نامه می نویسم و بیش تر برات عکس یا متن می فرستم. یه بار زنگ زده بودم به دفتر نشریه و گفتم می خوام با دوچرخه حرف بزنم. خانم حریری گوشی رو برداشتن و داشتیم از اصول عکاسی و رنگ تصویر و این ها می گفتیم که برق خونه مون قطع شد. با گوشی ام زنگ زدم. داشتیم بحث رو ادامه می دادیم که شارژ گوشی ام تموم شد. می خواستم سرم رو بکوبم به دیوار که اینم شد شانس؟ آخرش باز هم زنگ زدم و حرف زدیم، ولی خیلی سخت بود. یادم که می آد، استرس می گیرم.

از بچگی ام با شعرهای دستیارت سه چرخه بزرگ شدم و زندگی کردم تا با تو هم رکاب شدم. توی مسابقه هات شرکت کردم و... بذار این رو هم بگم... توی قسمت تلفنی مسابقه کفش هایت کو؟ برنده شده بودم و نوشته بودی که جایزه هامون رو می فرستی. نمی دونستم از خوشحالی چی کار کنم. یه روز بعد از مدرسه دیدم یه پاکت روی میزمه. یه پاکت از طرف دوچرخه برای من. تو خونه پرواز کردم که تلفن رو بردارم و بهت زنگ بزنم و بگم هدیه ام رسیده. فکر کنم بهترین حالی که داشتم همون موقع بود.

دوچرخه جون، بزرگ شدیم. چه سال هایی بود و چه سال هایی که قراره کنار هم بگذرونیم. چه صفحه های رنگی داشتی و داری و خواهی داشت. چه اتفاق های خوبی که قراره توی آینده برامون بیفته...

ملیکا نادری، 16ساله افتخاری از تهران

رتبه دوم مسابقه