بیابانی پر از زندگی پنهان در شیلی - آخرین خبر

وقتی که در میانه بیابان آتاکاما ایستاده اید، حس می کنید تنها آدم روی کره زمین هستید.

این منطقه منزوی در شیلی، یکی از خشک ترین مکان های جهان است. بیابان های خشک تر از آتاکاما، تنها در قطب های زمین یافت می شوند. بعضی از قسمت های بیابان با مساحتی بیش از 103,600 کیلومتر مربع، به صورت اتفاقی با بارش باران روبرو می شوند؛ اما خشک ترین منظره بیابان، در طول سال، حتی یک قطره باران هم به خود نمی بیند.

این مقاله به وسیله سارا گیبنس در تیم نشنال جئوگرافی نوشته شده است.

لاگونا تویاجاتو (Laguna de Tuyajto)، دریاچه آب شور در لاس فلامنسوس (Los Flamencos National Reserve)، منطقه طبیعی محافظت شده فلامینگوها، به منظره بیابان، رنگ و رویی بخشیده است.

علی رغم وجود خشکی شدید زمین، گونه های مختلف حیات، به صورت منحصربه فردی، با این شرایط، خود را تطبیق داده اند.

به طور خاص می توانیم از شهر سن پدرو (San Pedro) نام ببریم که تا مرزهای بولیوی، نصف روز با ماشین، فاصله دارد. این شهر، تبدیل به یکی از قطب های محبوب منطقه شده است. کسانی که برای تماشا عجایب طبیعی زمین شناسی آتاکاما به اینجا می آیند، حتما از سن پدرو تماشا می نمایند.

فلامینگوها در استخرچه های کوچکی از آب در دریاچه آب شور، از میگوها تغذیه می نمایند؛ رژیم غذایی ای که باعث رنگ صورتی روشن آن ها است.

در ارتفاعات پایین تر، گردشگران می توانند از تماشا انواع سازندهای طبیعی، لذت ببرند. این بیابان دارای آتشفشان های کم، فعال و به صورت نادری پردردسر، است. دره های بلند و پرشیب، در میان این سازندهای طبیعی، به سادگی از سن پدرو، قابل دسترسی هستند.

در همان نزدیکی، دیوارهای سنگی به نظر زنده می آیند؛ انگار عضوی از این بیابان بی جان نیستند. علت این موضوع دمای بالای هوا در طول روز است؛ این امر سبب می گردد، آب درون دیوارها در روز، منبسط شده و صدها صدای کوچک ترکیدن از میان آن ها، به گوش برسد.

گاهی اوقات، یک شاهین تیزپا در میان دره های بیابان، لانه می نماید؛ البته تماشا یک شاهین، کاری بسیار مشکل است. راهنماهای تورهای محلی همواره به این نکته اشاره می نمایند که این پرندگان از انسان ها دوری می جویند.

گونه ای از پرندگان که با وجود انسان ها مشکل ندارند، فلامینگوها هستند. زمین لانه های آن ها در نزدیکی سالار دی آتاکامای مشهور، سطحی بزرگ از آب شور، واقع شده است. فلامینگوها از میگوهای آب شور، تغذیه می نمایند و همین غذا باعث رنگ صورتی روشن آن ها می گردد. این پرندگان را می توان در حوضچه های کوچک آب شور در 3100 کیلومتر مربع سطح آب شور در بیابان مشاهده کرد.

این سطوح آب شور، سازندهای زمین شناسی منحصر به بیابان ها هستند. در حالی که دریاچه ها معمولا زمانی شکل می گیرند که در زمین فرو رفتگی هایی وجود دارد، آب به سرعت در بیابان تبخیر می گردد و مواد معدنی را در زمین باقی می گذارد.

در حالی که بعضی از سطوح آب شور کاملا صاف هستند، سالار دی آتاکاما، هزاران شکل مینیاتوری و کوچک نمکی دارد که مانند تکان های پاپ کورن در حال داغ شدن، در سطح شور ظاهر می شوند.

برترین زمان بازدید از این سطح شور، غروب خورشید است. در طول رو، همه چیز روشن و کم رنگ است، ولی در زمان غروب خورشید منظره منطقه از رنگ صورتی روشن به قرمز تند و آتشین تبدیل می گردد.

زمانی که گردشگران به ارتفاع بالای منطقه عادت کردند، می توانند از چشمه های آب گرم ال تاتیو (El Tatio) در نزدیکی آنجا، تماشا نمایند. این زمین ژئوترمال (وابسته به حرارت مرکزی زمین) دارای بیش از 80 چشمه آب گرم با جریان های بخار در سراسر این منظره است. تعدادی از حیوانات منحصربه فرد در این ارتفاعات بیابانی، زندگی می نمایند. گونه ای از شترمرغ ها به نام ریا (نوعی شترمرغ کوچک آمریکای جنوبی)، ویکوناس (شتر بی کوهان پشم بلند آمریکایی) از خانواده لاماها (llamas) و ویسکاچه (viscacha)، نوعی از چینچیلا (نوعی جانور جونده کوچک شبیه سنجاب) در این منطقه یافت می شوند.

بیابان آتاکاما، با توجه به ارتفاع زیاد و آسمان بی ابر، منطقه ای ایدئال برای رصد ستارگان است.

بیابان آتاکاما شبها نمی خوابد. ارتفاع بالای این منطقه و آسمان بی ابر، اینجا را به مکانی فوق العاده برای رصد ستارگان، تبدیل نموده است. حتی ناسا، در این منطقه تلسکوپ هایی با کیفیت بالا نصب نموده است تا عکس هایی از سیارات دور بگیرد و نشانه های زندگی در فضا را شکار کند.

این بیابان حتی به آژانس فضایی یاری نموده است تا نوع حیات ممکن روی مریخ را درک کند. بیشتر گونه های زنده در آتاکاما، میکروب ها هستند؛ تنها گونه زنده ای که می تواند در این شرایط خشک زنده بماند. دانشمندان بر این باور هستند که در مریخ نیز شرایط به این ترتیب است؛ اگرچه این سیاره سرخ، به طور قابل ملاحظه ای سردتر است.