دام کرونایی دولت برای سیمرغی که پر پرواز ندارد، تناقض در تعطیلی سینما و برگزاری جشنواره فیلم فجر - آخرین خبر

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، سیمرغ سی و نهمین جشنواره فیلم فجر حتی اگر پر پرواز و توان پریدن داشته باشد، معلوم نیست که دستی او را پرواز بدهد یا خیر؟ سیمرغ این جشنواره مطرح سینمایی، فرهنگی و هنری این بار در سیاست های یک بام و دو هوایی ناشی از حمله ویروس بی رحم و کشنده ای به نام کرونا گرفتار شده است و هر بار خبری به گوشش می رسد که نمی داند می تواند پرواز کند یا خیر؟

یکبار وزیر فرهنگ از برگزاری جشنواره فجر و تمام جشنواره های هنری دیگر می گوید و یکبار دیگر خبری منتشر می شود که جشنواره برگزار نمی شود و بار دیگر دبیر جشنواره آن را از اساس کذب می داند. آمار بالای مبتلایان در کنار تعطیلی سینما ها قاعدتاً می گوید که محل برگزاری جشنواره ها یعنی سالن های سینما محل امنی نیستند، و اگر نه چرا سینما ها را بستند؟

سینماداران در این مدت در کرنای ایمنی سینما ها دمیدند تا بگویند که سینما محلی مطمئن و ایمن برای تماشای فیلم است. زور آنان در هر حال بر ستاد ملی کرونا چندان نچربید و سینما ها بار دیگر به خاطر محدودیت بلندمدت از نظر زمانی، بسته شد. مسائل آنان و گرفتاری های اداری و کاری و بی توجهی دولت به آنان بماند.

اما اصرار دولت برای برگزاری جشنواره نیز عجیب است. وزارت فرهنگ و به طور روشن سازمان سینمایی که می داند سینما ها از نظر ستاد کرونا چندان محل امنی برای حضور مردم نیست، حالا تصمیم بر برگزاری جشنواره دارد. طبق روال هر ساله جشنواره هر روز لااقل سه فیلم سینمایی باید اکران کند و همینطور هر فیلم یک نشست خبری دارد که همه آن ها در فضایی بسته است.

چه کسانی به جشنواره می فرایند؟ تمامی عناصر فرهنگی و رسانه ای کشور که حیات این حوزه به آن ها بستگی دارد، مانند هنرمندان، نویسندگان و اصحاب رسانه که از دست دادن برخی از آنان در همین 9 ماه گذشته اندوه فراوانی را برای خانواده فرهنگ و هنر ایران ایجاد کرد. آیا دولت به این موضوع اندیشیده است که در صورتی که جشنواره برگزار شود و تعدادی از اصحاب هنر و رسانه جانشان به خطر بیفتد چه جوابی باید بدهد؟

البته برای برگزاری جشنواره باید فیلم هایی نیز آماده باشد که در این مورد به اندازه کافی فیلم برای اکران و شرکت در جشنواره وجود دارد. فیلم هایی که یا در حال فیلمبرداری و پشت سرگذاشتن مراحل فنی اند یا تمام مراحل را طی کردند و می توانند وارد مسابقه شوند.

فیلم هایی مانند: تک تیرانداز علی غفاری، قهرمان اصغر فرهادی، گشت 3 سعید سهیلی، دست انداز کمال تبریزی، مست عشق حسن فتحی، شب داخلی دیوار وحید جلیلوند، روشن روح الله حجازی، ابلق نرگس آبیار، یدو مهدی جعفری، شیشلیک محمدحسین مهدویان، کوسه علی عطشانی، بچه گرگ های دره سیب فریدون نجفی، برای مرجان حمید زرگرنژاد، مهران رقیه توکلی، لوپتو عباس عسکری و...

همینطور فیلم هایی که از سال گذشته برای حضور در جشنواره جا مانده اند نیز می توانند به فهرست شرکت کننده ها اضافه شوند. فیلم هایی مانند لامینور داریوش مهرجویی؛ بنابراین جشنواره از این نظر دچار فقر نیست و ظرفیت لازم برای برگزاری را دارد. از سوی دیگر همان طور که قبلاً دبیر جشنواره در مصاحبه به ما گفته بود امکان اکران آنلاین بدون شک منتفی است و برای همین در صورت برگزاری جشنواره فیلم ها باید به صورت فیزیکی و حضوری برای مخاطبین اکران شود.

اصحاب رسانه آن قدر تعدادشان بالا است که حتی اگر بخشی از آنان را حذف کنیم باز هم تعداد بسیار زیادی در جشنواره حضور خواهند داشت و بنابراین در صورت ابتلای حتی یک نفر به کرونا می توان زنجیره ای از مبتلایان را در نظر گرفت که امری بسیار خطرناک خواهد بود.

اما با تمام این اوصاف و با وجود تجربه خوب عدم برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر و انتقال آن به سال آینده، گویا دولت اصرار دارد که حتی به قیمت جان فرهنگیان هم که شده این جشنواره را برگزار کند و بی خیال آن نیست! واقعاً در صورتی که امسال این جشنواره برگزار نشود چه لطمه ای به سینمای ایران وارد می شود و چه اتفاق دردناکی رخ خواهد داد؟ فیلم هایی که تمایل داشتند در جشنواره حاضر شوند هم می توانند با بازگشایی سینما ها وارد چرخه اکران شوند و در صورت فراهم بودن شرایط اکران خوبی را تجربه کنند.

البته تصمیم قطعی هنوز گرفته نشده است و شاید برگزاری آن لغو شود. در هر حال آنچه که مهم بود تصمیم و رویکرد بخش فرهنگی دولت در این امتحان سخت بود تا ببینیم آیا دولت تصمیم عاقلانه و منطقی می تواند بگیرد یا خیر که متأسفانه اصرار آن برای برگزاری این جشنواره نشان داد که اهم فی الاهم کردن وزارت فرهنگ به خاطر بازی قدرت و پر کردن رزومه و کارنامه فرهنگی دولت تدبیر و امید موضوعیت بیشتری دارد.

دو هفته تعطیلات تمام کسب و کار ها نشان داد که مقابله با این ویروس چه مسائل و دردسر هایی دارد؛ حالا برگزاری یک جشنواره در این میان چقدر مهم است؟

بنابراین سیمرغ امسال همان بهتر که در خواب بماند و سال آینده پر پرواز بگشاید. اینگونه خاطره ای تلخ از جشنواره فیلم فجر باقی نمی ماند و می توان به جشنواره ای پر خاطره برای سال بعد فکر کرد.