سفر شمال و جنوب را چرا جابه جا می روید؟! - آخرین خبر

به گزارش گروه سیاسی خبرنگاران، خردادنیوز می نویسد: این روز ها آن قدر دامنه نقد و اعتراض به حسن روحانی و دولت مستقر او بالا رفته است که اگر این وسط یک نفر بخواهد حرف حقی بزند، حرفی بزند که حرف مردم است، حرفی که نه مستظهر به این و آن سیاسی است و نه برای رای جمع کنی، سخت است که تصور کند به جایی می رسد و حتی به چند حلقه آن طرف تر از آقای روحانی که از قضا رئیس جمهور ما است.

خدا رحمت کند مرحوم آقای هاشمی رفسنجانی را که این روز ها به سالگرد درگذشتش هم نزدیک می شویم. یک وقتی که دامنه نقد ها و اعتراض ها بالا رفته بود در گفت و گویی با یک رسانه درباره منتقدانش گفته بود: فشار این ها روی من هیچ تأثیر ندارد و مثل کلاغ هایی هستند که از روی درخت ها می پرند. برای من این گونه است و کاری با آن ها ندارم. من همواره فشار داشتم.

نویسنده می افزاید: حالا که این سیاهه را می نویسم امیدوارم که صدای حقیر، چون کلاغانی که از روی درخت می پرند در نظر آقای رئیس جمهور نباشد. طرفه آن که اگر از آن یک رایی که شخصا به جناب ایشان دادم بگذریم، در بردن چند نفر دیگر به صف رای دادن و راضی کردنشان برای رای دادن به آقای روحانی نقش به سزایی داشتم. بماند که در چند گعده و جلسه بار ها منبر رفتم و در رسای ایشان چه روضه ها که نخواندم! پس با چنین وصفی به قدر یک وجیزه کوتاه حق دارم نقد کنم و حق دارم که انتظار شنیدن هم داشته باشم.

یادم می آید در زمانی نزدیک به انتخابات سال 96 نظرسنجی ها نگران نماینده بود، آقای روحانی وعده هایی در دوره اولش داده بود که بعضی به نتیجه نرسیده بود و بعضی دیگر هم بلاتکلیف. آن جملاتی هم که ایشان می گفت که آنچنان رونق مالی درست می کنم و این حرف ها هم نشده بود. حالا هر چه که بود او رای آورد رای خوبی هم آورد. او ماند و یک ملتی که اکثریت آن ها به او رای داده بودند. روحانی، اما استایل خاص خود را دارد.

سبک زندگی او اصلا این نیست که بین مردم باشد، یک جور طبقه دارد برای خودش. طبقه ای که لاجرم می بایست در یک فاصله ای از مردم باشد. آخر حرفش هم این است که زندگی مردم را از پشت شیشه ماشینش دیده است. پشت شیشه که باشی همین می گردد. درد را سخت متوجه می شوی. پشت شیشه که باشی غم مردم را حس نمی کنی.

سینه به سینه مردم که نشوی دلت نمی سوزد برای پدری که شرمش می آید از ناتوانی اش برای پرکردن سفره خانواده. از پشت همین شیشه است که نمی توان حال و روز موتوری ها، بچه ها کار، دست فروش ها و زنان سرپرست خانوار، معلمان و بازنشستگان را فهمید. همین سبک زندگی است که موجب می گردد آن خنده تلخ و گزنده آقای رئیس جمهور همچون آب سردی باشد بر روی تن ما وقتی که می گوید من هم صبح آدینه فهمیدم...

آقای حسن روحانی که رئیس جمهور ما است یک سبک زندگی دارد که موجب می گردد وقتی فاضلاب و آب خانه به خانه در جنوب و اهواز پیش می رود، او آنجا نباشد و حتی شایعه گردد که در شمال است. وقتی سیل در شمال می آید او در جنوب و قشم باشد.

همین سبک زندگی است که وقتی زلزله می آید، او که رئیس جمهور ما است به گونه ای دیگر به مناطق زلزله زده می رود.

آقای رئیس جمهور محترم اصلا مهم نیست که مشاور و دوست این چند سال اخیر شما به تمسخر درباره یک مقام دیگر که این روز ها سخت مشغول کار خود است چگونه توئیت می زند. چون مردم بیشتر از اینکه توئیتر خود را چک نمایند، چشمانشان را بازنموده اند و می دانند چه خبر است.

مهم نیست که شما این روز ها که مردم جنوب در سختی به سر می برند در شمال به سر می برید یا در تهران. مهم فقط این است که شما کجا نیستید، همین!

در این یکی دو روز اخیر یک ویدئو در فضای مجازی می چرخد که نشان می دهد یکی از مقامات دولتی چگونه از یکی از مناطق دچار آبگرفتگی بازدید می نماید. محافظان او چنان دستان او را چسبیده اند و کوشش می نمایند بالانس او به هم نخورد، تو گویی بر لبه یک پرتگاهی راه می رود که هر آن ممکن است به داخل دره سقوط کند! این دقیقا همین جایی است که کار ها را خراب می نماید و چقدر حس و حال این روز ها می طلبد که نهیب های امام راحل را مرور کنیم، آنجا که از مردم گفت.

خدا رحمت کند آقای هاشمی را! این روز ها خیلی دوست دارم بدانم آن حرف هایی که ایشان در روز های آخر به عنوان گلایه از شما مطرح نموده بود صحت دارد یا نه!